Wracam do mieszkania, jest wysprzątane. Zdejmuje ekwipunek i idę wziąć kąpiel, po tym jem kanapkę i idę spać.
Budzę się o godzinie 12, ubieram się biorę prysznic, ubieram się i idę do kuchni, w tym momencie do mieszkania wchodzi Akira.
- Siemasz! Dobrze się spisałeś, wysprzątane i pachnące mieszkanko. - powiedziałam z uśmiechem.
- Mayumi! Tęskniłem! - krzyknął i podbiegł, lecz go zatrzymałam.
- Ale bez czułości, wiem, że chcesz się poprzytulać do cycków, ale nie przesadzaj. - powiedziałam i usiedliśmy w kuchni, tam opowiedziałam mu całą swoją podróż i pokazałam Hangyaku.

Przed wejściem do mieszkania zaczepił mnie młody mężczyzna.
- Ty jesteś Mayumi? - zapytał spokojnie.
- Tak, a Ty jakiś fan? - zapytałam z uśmiechem, a chłopak wręczył mi list. Przeczytałam go i zdziwiłam się.
- Więc jesteś Tetsui, już mnie chcą zamienić, nawet nie przepracowałam jednego dnia! - oburzyłam się i weszłam razem z chłopakiem do swojego mieszkania, tam podpisałam odpowiedni list i oddałam mu, udał się do siedziby Oininów Kiri-Gakure. Ja zaczęłam się pakować, przyszedł Akira.
- Czemu się pakujesz? - zapytał zdziwiony.
- Oiniowie już mnie chcą sprzedać do Konohy, zamiana ninja i mam tam mieszkać teraz. - powiedziałam lekko zdezorientowana tym wszystkim.
- Cholera, będę musiał Cię odwiedzać. - powiedział smutny. Spakowałam się, porozmawiałam z Akirą i ruszyłam do Konohy, meldując się wcześniej w Siedzibie Oininów.

Akira wreszcie skończył. Podał na stół zupę rybną, smażoną wołowinę z sosami i wiele, wiele innych smakołyków, na których widok dziękowałam wszystkim bóstwom, że mam takiego przyjaciela.
- Z tego co mówisz, to nawet spokojnie spać nie możesz. Jak Ty tam dawałaś radę wstawać o 5 rano?! - zdziwił się siadając do stołu. Ja już rozpoczęłam konsumpcję. Jedzenie jak zwykle było przepyszne. Miał talent, skubaniec.
- No pewnie, ciągle jakąś robotę mam. U Mistrz Yagyuu to nie dość, że wstawać tak musiałam to kładłam się jak już księżyc powoli opadał. W dodatku dostawaliśmy śmieszne porcje jedzenia. Tyle to ja jadłam chyba z 10 lat temu. - mówiłam z pełnymi ustami, jednak nie przerwałam sobie jedzenia.
- Mogłabyś przełknąć zanim zaczniesz coś opowiadać... - pouczył mnie, a ja jedynie wyszczerzyłam się do niego i znów zaczęłam jeść. Gadaliśmy nadal, jednak nie byłam zbyt rozmowna zanim nie zjadłam zupy, wołowiny, no i kilku przystawek.
- Akira... kocham Cię, gotuj dla mnie w Konosze. - powiedziałam zaraz po wypiciu pełnej szklanki wody.
- Niedoczekanie Twoje, nie będę gosposią. - oburzył się i wstał. Zebrał talerze i posprzątał, zostawił jeszcze trochę jedzenia na stole, po czym przyniósł 4 butelki Sake.
- Dawno nie piłam... mogłam wyjść z wprawy. - zażartowałam, a Akira dumnie powstał i wskazał na siebie.
- Zaniedbałaś się, ze mną nigdy byś nie straciła formy. Ja przez tą nudę piję praktycznie codziennie. - zażartował i usiadł podając spodeczki do tego trunku.
- Alkoholik z Ciebie. Lepiej powiedz jak tam sprawy sercowe. - zapytałam i wzięłam do ręki pierwszą butelkę, polałam wódkę ryżową i odstawiłam.
- Daj spokój, dobrze wiesz, że nie umiem gadać z kobietami. Jedynie z Tobą czuje się swobodnie. - odparł zrezygnowany lekko.
- Bo znamy się odkąd pamiętam. Przełamałbyś się wreszcie kiedyś i poszukał sobie panienki, umrzesz jako stary kawaler. - Akira od razu ożywił się i pokazał na mnie palcem uśmiechając się wrednie.
- I kto to mówi! Od małego wszyscy faceci się Ciebie bali, a jak ktoś próbował Cię poderwać to kończył prawie połamany. Poszukałabyś sobie chłopa wreszcie. Umrzesz jako stara panna z setką kotów. - odgryzł mi się, lecz ja zaśmiałam się głośno i chwyciłam oparty o ścianę Hiramekarei, przytuliłam miecz do siebie i spojrzałam na przyjaciela.
- Mam swoją miłość, nie potrzebuję żadnej więcej. Miecze mnie kochają, a ja je. Ponad życie. - następnie dałam buziaka zabandażowanej broni i odstawiłam ją. Akira zaśmiał się i oparł się.
- A tak na serio to przyczepił się do mnie taki natręt. Ciągle chce żebym szła z nim na randkę, albo buziaki mu dawała. Ogólnie wyrwać mnie chce, ale mam go dość. Jednak ostatecznie zmuszona jestem z nim po powrocie do Konohy pójść na spotkanie. Jest informatorem i to nie byle jakim, daje mi takie szybkie i tak trafne informacje, że to prawie nierealne. Normalnie bym płaciła cholernie dużo, a on wymaga jedynie trochę towarzystwa. Jakoś to przeżyje. Podsumowując, nikogo nie ma kto, by mi się podobał. - powiedziałam i podniosłam spodeczek z alkoholem.
- Za miłość! - krzyknął Akira wznosząc toast. Zawtórowałam mu i napiliśmy się. Rozmowy toczyły się dalej, rozmawialiśmy dosłownie o wszystkim. Jedliśmy, piliśmy, bawiliśmy się. Jak za dawnych czasów. Brakowało mi go, z nim mogłam gadać o byle bzdurze, nikt mnie lepiej nie znał niż On.
Był środek nocy, zaczynaliśmy czwartą butelkę Sake. Akira pił prawie dwa razy więcej niż ja, a był mniej wstawiony.
- Hej...ja ci jeszsze nie pohazywałam co mam. Pacz! - z trudem wybełkotałam i wstałam. Zachwiało mną porządnie, lecz udało mi się utrzymać równowagę. Złapałam za przypięty zwój i pociągnęłam. W ręce pojawił mi się płonący Zetsumei, który sprawiał, że traciłam ciągle wodę.
- To miecz Itasziego Uszihy, miszing nina rangi S! Pohonałam go na miesze. Nie mogę dotykać Zetsumei, bo ma ochronę z ognia. - mówiłam dalej trzymając broń.
- Wow! Widzę, że na prawdę podszkoliłaś się niesamowicie. A mówiłaś, że pierwszą walkę z nim przegrałaś. - mówił patrząc jak ciągle tracę wodę. Ogień nasilał się.
- Tak, tak mówiłam. Pierszo walke pszegrałam, ale później spotkałam go i pohonałam! - tak, mówienie szło mi niesamowicie ciężko. W sumie co się dziwić, normalnie powinnam być już nieprzytomna, jedynie jedzenie spowalniało proces "wstawiania się".
- Niesamowite. - skwitował i nagle upadłam. Katana wbiła się obok mnie i znikła. Straciłam sporo wody. W normalnym stanie nie zrobiłoby to na mnie wrażenia, lecz w tym padłam. Akira bez zastanowienia wylał na mnie cały dzban co stał na stole, a potem jeszcze dwa. Po 5min się podniosłam i znów zaczęliśmy imprezować.
Nie pamiętam jak to się stało, jednak obudziłam się na łóżku, głowa mnie strasznie bolała, a ciało było zdrętwiałe. Zobaczyłam, że leżę normalnie na łóżku, a w poprzek mnie leży Akira. Zsunęłam go z siebie, a ten obudził się.
Bez słowa wstał i odsłonił okna. Światło, które wpadło przez okno było dla mnie prawie zabójcze. Czułam jakby przez oko, jakaś igła wbijała mi się w mózg. Wstałam i ruszyłam powoli do łazienki, gdzie wzięłam długi prysznic. Po tym czułam się o wiele lepiej, jednak głowa dalej bolała.
- Masz herbatę i coś co sprawi, że poczujesz się lepiej. - powiedział sprzątając ze stołu.
- Dzięki. - wyszeptałam i wypiłam wszystko dość szybko. Spojrzałam na zegarek. Była dwunasta. Postanowiłam pospać jeszcze z trzy godziny dla wydobrzenia. Ruszyłam do pokoju i położyłam się.
Gdy obudziłam się była jednak 16. Czułam się jakby nic się wczoraj nie działo. Akira tłukł się dalej w kuchni. Wstałam, znów wzięłam prysznic, tym razem bardzo szybki i przebrałam się. Ruszyłam do kuchni, gdzie przy rozmowie zjedliśmy razem ramen.
- Wczoraj nieźle pobalowaliśmy... - stwierdził Akira patrząc na mnie.
- Daj mi spokój, nigdy więcej nie piję. - ten zaśmiał się słysząc to.
- Każdy tak mówi, wiem z autopsji. - zażartował i posprzątał.
- Czas na mnie, wyruszam do Satsuki Kitaoji. Jest najsilniejszym znanym fechtmistrzem. Muszę ja pokonać. - powiedziałam zbierając swój ekwipunek.
- Życzę powodzenia, wpadnij do mnie jak już to zrobisz. - powiedział i podszedł do mnie. Ja akurat skończyłam zbierać swoje manatki.
- Pewnie, ale nie przynoś już alkoholu. Opróżniliśmy wczoraj cały zapas. - zaśmiałam się i ruszyłam przed drzwi, Akira skierował się za mną. Zamknął moje mieszkanie i wyszliśmy przed budynek.
- Dobra, to na razie. Do zobaczenia! - powiedziałam, a ten nagle złapał mnie za ramiona i pocałował krótko w usta, po czym uciekł.
- Do zobaczenia! - krzyknął w drodze, a ja stałam jak wryta. Nie wiedziałam co myśleć.
* Zawsze byłeś taki cholernie nieśmiały. Mógłbyś chociaż stawić czoła dziewczynie, a nie spieprzać... głupku. *

(Dalej w podróży Mayumi)

Podszedłem do drzwi i zapukałem, nie miałem pewności, czy jest w środku. Z racji iż chwilę to trwało, stałem i pukałem dalej, może zwyczajnie spała, było rano a gość był niezapowiedziany..

Słysząc głos Mayumi bardzo się ucieszyłem, a z drugiej strony wiedziałem, że nie będzie zadowolona z tego, że ją obudziłem. Wszedłem do środka, tak jak kazała, a tam dostrzegłem zwyczajne mieszkanie, i ku mojemu zdziwieniu było bardzo czysto, co nie było podobne do Mayumi, nie wiedziałem, czy to jej mieszkanie, czy ktoś z nią mieszka, jednak było to całkiem miłe doświadczenie. W końcu ujrzałem siedzącą na łóżku, zaspaną, roztrzepaną i ogólnie nieogarniętą blondynkę. Z wielkim uśmiechem na twarzy oparłem się o futrynę.
- Witaj Mayumi!

- Nie było trudne, zwyczajnie starsza pani wskazała mi mieszkanie. - Powiedziałem spokojnie, lecz wesoło ja na mnie przystało. W zachowaniu, zarówno poruszaniu się jak i sposobie mówienia była trochę inna niż zwykle, jednak przyjąłem, że to tylko efekt zaspania. Spokojnie spoglądałem, jak nalewa wodę do dzbanka, usiadłem przy stole i wziąłem łyk wody.
- Spokojnie, ja też nie umiem gotować. Dawno się nie widzieliśmy, po wojnie od razu wyruszyłem na misje powierzone przez Hokage, jednak na drugiej z nich zrozumiałem pewną rzecz, i dlatego też się widzimy. - Nie miałem zamiaru owijać w bawełnę, chciałem jak najszybciej się od niej dowiedzieć, co wie. Odstawiłem szklankę i spojrzałem na jej jeszcze lekko zaspaną twarz.
- A Ty dlaczego nie w Konosze, tylko muszę Cię szukać w tej ponurej wiosce?

Blondyna bardzo szybko wyjaśniła o co chodzi, jednak nie powiedziała dlaczego. Widać czas, który ja spędziłem na misjach ona zwyczajnie wykorzystała na coś innego. Mimo tych słów uśmiech nie znikał mi z twarzy.
- Spokojnie! Jak dla mnie możesz mieszkać na księżycu, tam tez mogę wpadać! Jeżeli nie chcesz to nie mów co zrobiłaś, jednak wyszczerz trochę te swoje kły bo naprawdę nie da się z Tobą rozmawiać! - Wstałem, po czym uśmiechnąłem się i udałem w stronę drzwi. - Może spacer? Porozmawiamy na świeżym powietrzu, nie ma co się kisić w mieszkaniu. Mimo iż ta wioska jest tak ponura, na pewno znasz jakieś ciekawe miejsca do pogadania!