Droga do osady handlowej przebiegała szybko i sprawnie. Nikt mnie nie zaatakował, ani nie zauważyłam niczego podejrzanego. Nawet ludzi było mało na szlaku. Wchodząc do wioski dotarło do mnie przed jak ciężkim zadaniem stoję. Jest tutaj pełno kupców, a ja musiałam każdego zapytać o klejnot i mężczyznę. Wzięłam się więc do roboty. Najpierw postanowiłam zagadać do każdego przypominającego jubilera, bądź zajmującego się biżuterią, ewentualnie innymi drogocennymi rzeczami. Wiadomym było, że nie sprzedałby tak drogiego kamienia byle straganiarzowi, to ułatwiało chociaż trochę. Przez pół godziny zdążyłam wypytać kilkunastu mężczyzn, z których tylko jeden twierdził, że widział wskazaną przeze mnie osobę. Po drugim, takim samym odstępie czasu miałam kolejną informację, tym razem od kobiety - podobno widziała jak ten człowiek wychodził. Jednak musiałam znaleźć kogoś z kim rozmawiał. Moim zadaniem było odzyskać klejnot, a nie zabić złodzieja. W końcu po 15 min trafiłam na coś prawdziwie ważną rzecz.
- Tak! Widziałem go i kupiłem od niego ten klejnot. - powiedział niski, chuderlawy człowiek z łysiną na czubku czaszki. Lokal w jakim urzędował wyglądał dosyć bogato dlatego nie dziwił mnie fakt, że mógł odkupić ten mały skarb.
- Proszę mi pokazać ten kamień. - mężczyzna przytaknął i wyciągnął spod lady czarne pudełeczko otwierane na kluczyk, który nosił na szyi, w nim na czerwonej wyściółce leżał szafir wielkości dłoni, oszlifowany na kształt gwiazdy. Rzeczywiście widok zapierał dech w piersiach, był wspaniały. Wzięłam ostrożnie w ręce to świecidełko i położyłam na ladzie. Szybkim ruchem wyciągnęłam kunai lewą dłonią i uderzyłam kółkiem kończącym rękojeść w jedno z ramion przedmiotu. Mężczyzna zapiszczał ze strachu i pobladł.
- Co Ty wyprawiasz?! - krzyknął, lecz nagle zachwiał się widząc, że jego nowo zakupiony przedmiot pękł.
- Wiesz co to znaczy? Kupiłeś fałszywkę. - wytłumaczyłam krótko patrząc na niego, a ten chwilę nic nie mówił, aż w końcu odezwał się, lecz cały drżał.
- Ale przecież widziałem, dał mi najpierw do sprawdzenia go. Sam sprawdzałem, a nigdy się nie mylę, nie aż tak! - tłumaczył się z niedowierzaniem patrząc na okruchy szkła.
- Najpierw daje prawdziwy dla wierzytelności, lecz później szybko podmienia na podróbkę. Możliwe, że używa jakiegoś jutsu do tego. Postaram się odzyskać Twoje pieniądze. Żegnam. - powiedziałam chowając kunai i zostawiając faceta w całkowitym załamaniu. Zapewne zapłacił ogromne pieniądze, a może nawet wszystko co miał, by odkupić klejnot i móc później sprzedać go za wielokrotnie większą cenę. Wyszłam z budynku i ruszyłam w stronę Kumo-Gakure, lecz tym razem biegiem. Musiałam dogonić mężczyznę posiadającego prawdziwy kamień. Najgorszym scenariuszem byłby ten, w której okazało, by się, że ma wspólnika, z którym współpracuje i oboje się kryją. Znałam tożsamość jednej osoby i zdolności możliwe, że tej samej. Musiałam mieć nadzieje, że znajdę chociaż jednego, gdyby była ich grupa. Wtedy zmusiłabym już odpowiednimi sposobami złapanego, by wyjawił wszystko co wie. Już wybiegałam przez bramę, gdy nagle zatrzymała mnie ta sama kobieta, co widziała jak tamten wychodzi z osady.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale jak chcesz gonić tego człowieka to wychodził bramą skierowaną w stronę Konohy, nie Kumo. - w tym momencie zostałam całkowicie zdezorientowana. Według informacji człowiek miał kierować się w stronę Kraju Chmur, a nie znów Konohy. Kiwnęłam głową na znak podziękowania i zawróciłam. Niczym strzała przepędziłam przez całą wioskę w szerz, by wybiec bramą, którą weszłam i skierować się znów tą samą ścieżką. Miałam lekki mętlik, nie rozumiałam postępowania tego człowieka. Przecież tam próbował sprzedać klejnot. Postanowiłam nie zaprzątać sobie dalej myśli tym, by tylko przyśpieszyć i odnaleźć go.

Znalezienie tak rzucającego się w oczy mężczyzny, który w dodatku czuł się całkowicie niewykrywalny z powodu wspaniałego pomysłu ze współpracą nie było trudne. Znalazłam go na głównej ścieżce do Kumo-Gakure, a dokładniej kilka metrów od niej na sporej polance przy strumyku. Uzupełniał swoje manierki z wodą. Widziałam go z odległości dlatego mogłam przyszykować pewien podstęp. Na ziemi leżały jeszcze dwa pojemniki do wypełnienia, a on nabierał jeszcze do pierwszego zatem miałam czas. Weszłam w las kawałek od niego i zbliżyłam się najmocniej jak mogłam pozostając ukryta za roślinnością. Zawiązałam pieczęci wyczekałam moment, aż włoży drugi metalowy bukłaczek do wody zanurzając również rękę. Uderzyłam natychmiastowo Raiton: Jibashi w strumyk tworząc potężne wyładowanie, które aż tworzyło łuki elektryczności przeskakującej na samej tafli wody. Z tej odległości musiałam go potężnie sparaliżować, lecz gdy odwróciłam głowę zobaczyłam, że ten stoi wyprostowany i patrzy w moją stronę z uśmiechem pomimo, że mnie nie widział. Manierki leżały obok jego stóp. Zdziwiona postanowiłam wstać i wyjść.
- Myślałaś, że z tak marnymi umiejętnościami ukryjesz się przede mną? Nie bądź śmieszna. Widzę, że dopadłaś mojego współpracownika skoro znalazłaś mnie. - powiedział, lecz nie odezwałam się. Mierzyliśmy się wzrokiem w milczeniu, aż w końcu ruszyłam na niego biegiem. Stał prosto rozluźniony do ostatniego momentu. Kopnęłam w jego prawy bok, lecz ten odsunął się o krok, wykorzystałam impet i obróciłam się wyprowadzając punktowe kopnięcie lewą stopą prosto w jego brzuch. Zatrzymał moją nogę swoją lewą dłonią i uśmiechnął się do mnie tajemniczo. Skorzystałam z chwili i wykorzystując jego dłoń odbiłam się z prawej nogi próbując kopnąć nią w jego twarz w razie czego utrzymując się na rękach, lecz ten widząc to pociągnął mnie do góry wyrzucając. Zrobiłam bokiem salto połączone z beczką i wylądowałam na nogach. Był lepszy niż mogło mi się wydawać. Nagle on skierował się na mnie. Ledwo zdążyłam uchylić głowę, by nie dostać jego prawym prostym w twarz. Był szybki i wyglądał na silnego. Złapałam go za wystawioną rękę, obróciłam się do niego plecami przekładając sobie jego prawą rękę przez ramię i pochyliłam próbując obalić. Przerzuciłam go, lecz wyrwał mi się i wylądował na nogach, od razu kopiąc wysoko w mój lewy bok. Spróbowałam zablokować to ramieniem i przedramieniem, a nawet zrobiłam to, lecz pożałowałam. Jego trafienie było na tyle silne, że mogłoby złamać mi rękę, a z pewnością zachwiało mną. Nie czekając odciągnął prawą nogę w dół i wybił się z niej kopiąc lewą prosto w prawy bok mojej głowy. Kucnęłam, atak przeleciał nade mną, lecz przeciwnik, ani na chwilę nie przestawał atakować. Stał do mnie plecami i z półobrotu postanowił kopnąć mnie prawą nogą w mostek. Skrzyżowałam przedramiona wiedząc, że nie zdążę odskoczyć. Oberwałam tak mocno, że oderwało mnie od podłoża i rzuciło do tyłu, jeszcze w trakcie lotu dobiegł do mnie z prawej strony i złapał prawą ręką moją twarz obejmując ją prawie całą, a następnie cisnął mną mocno w podłoże. Uderzenie sprawiło, że ziemia w tym miejscu, aż wgniotła się. Odskoczył ode mnie przyglądając się.
- Tak słabą dziewczynę wysłali na mnie? - zapytał sam siebie. Nie miałam większych obrażeń oprócz stłuczeń więc sam ból blokował mi działanie. Moja prawa dłoń pokryła się wyładowaniami i szybko dotknęłam się nią w brzuch ogłupiając całkowicie receptory odpowiedzialne za przekazywanie bólu do mózgu - Zenshin Masui. W jednym momencie poczułam się równie dobrze co przed walką. Podniosłam się i ustawiłam.
- Ooo! Dasz radę wstać bez problemu. Nieźle. - powiedział i zawiązał kilka pieczęci. Nad jego dłonią pojawiły się trzy shurikenopodobne białe twory. Ruszyły od razu w moją stronę, a ja odskoczyłam. Te nagle zawróciły i znów skierowały się na mnie. Szybkim ruchem wyciągnęłam Karasu i odskakując cięłam w jeden z shurikenów niszcząc go. Dwa zawróciły i uderzyły na mnie, lecz zniszczyłam je ukośnym cięciem od lewej do prawej ciągnąc do góry. Mężczyzna lekko uśmiechnął, się, a w jego dłoni pojawił się lodowy miecz. Nie czekając ruszył na mnie wykonując szerokie poziome cięcie na wysokości mojego mostka, zbiłam je do góry swoim i pchnęłam w jego krtań. Uchylił się i ściągnął broń w dół próbując ukośnie trafić w moją szyję, lecz obróciłam się od razu za niego ciągnąc swój miecz za sobą i próbując z obrotu ukośnie trafić jego plecy. Zrobił krok do przodu i odwrócił się do mnie. Ciął z góry w mój lewy bark, z trudem zablokowałam jego atak podpierając płaz Karasu w 3/4 jego długości lewym przedramieniem. Naciskał na mnie cały czas i używał jednej ręki. W końcu zaczął napierać tak mocno, że nie mogłam wytrzymać, wyśliznęłam się spod jego ostrza odskakując do tyłu, a ten uderzył w ziemię podnosząc sporo dymu i zasłaniając sobie widok. Postanowiłam skorzystać, szybko schowałam Karasu i zawiązałam pieczęcie. Wysłałam na niego elektrycznego psa połączonego z moją prawą dłonią łańcuchem wyładowań. Nagle twór uderzając w podniesioną chmurę dymu znikł trafiając w coś. Kurz opadł i ujrzałam lodowe lustro przed mężczyzną, które zasłoniło go. W tym samym momencie zaczął padać niesamowicie mocny, gęsty śnieg. Przeciwnik zrobił kilka kroków w stronę strumyka, a ten zamarzł w długości 100m w obie strony. Wiedziałam, że to będzie ciężki przeciwnik i będę musiała używać całej swojej siły, by go pokonać. Niepokoiło mnie dziwne uczucie wewnątrz mnie podczas bliskich starć z nich, jakby coś próbowało pochłonąć mój umysł, coś co biło z mojej piersi, a dokładniej z Przeklętej Pieczęci.

[html] <align="justify">Między mną, a użytkownikiem Hyoutonu było około dwunastu metrów odległości. Stał zadowolony z lodowym mieczem w ręku i przyglądał mi się wzrokiem, który wskazywał jasno, że nie uważa mnie za zagrożenie. Znał mnie w walce tak dobrze, jak ja sama siebie nie znałam, a wszystko dlatego, że niegdyś był identyczny. Moje ostrza z krwi miały ponad trzy metry długości. Im dłuższe się stawały, tym szybciej się poruszały, a przynajmniej im dalej im było do mojej ręki. Mój przeciwnik wciąż był w doskonałej kondycji. Nie zdołałam go skutecznie trafić chociażby jeden raz. Moje szanse na wygraną spadały z każdą kolejną nieudaną próbą, podczas której odsłaniałam swoje umiejętności. Jego lód miał zbyt wiele zastosowań oraz form, aby musiał się przejmować ukrywaniem tego, co potrafi. I tak nie mogłam przewidzieć co się wydarzy. Dawał mi teraz dyktować rytm, bo go to bawiło. Wiedział też, że będę próbowała działać wbrew swojej logice. Byłam na straconej pozycji, a moje szanse na zwycięstwo określiłabym jako żenująco niskie. Musiałam walczyć, ale pojedynek był znacznie trudniejszy, gdy w głowie panowało przekonanie o nadciągającej porażce, a zatem również śmierci. Im bardziej byłam skupiona na walce lub myślach, tym mocniej czułam, że Przeklęta Pieczęć na mnie wpływa. Uczucie, jakby coś próbowało odsunąć mnie od władzy nad własnym ciałem. Czarna mgła wdzierała się do wizji oraz umysłu. Czułam ją, jak pochłania mnie powoli, ale próbowałam z tym walczyć na ile mogłam. Gorzej, że wraz z mgłą pojawiały się dziwne, pokręcone wyobrażenia, słowa i pomysły. Nie miałam teraz czasu na to, by je analizować, zatem były jedynie tłem. Niepokojącym, pokracznym tłem.

Czekał na mój atak. Oczywistym było, że mój zasięg ostrzy z krwi wzrósł, lecz znacznie mniej oczywistym był ich znaczny wzrost szybkości. Nie mogłam go w pełni zaskoczyć, bo spodziewał się ataku moim Kekkei Genkai, jednak zapewne nie spodziewał się, że szkarłatna broń tak drastycznie przyśpieszy, a szczególnie, gdy pozornie przybrała na rozmiarach. W końcu krwi było tyle samo, co w wersji podstawowej, krótkiej. Waga się nie zmieniała, a jedynie długość, kształt i grubość.

Ruszyłam w jego stronę. Nie było sensu bawić się w podchody. Czułam już zmęczenie walką, ale nie czułam bólu. Technika wciąż działała i, prawdę mówiąc, gdyby nie ona, to leżałabym pewnie na ziemi niezdolna do podniesienia się. Lodowe senbony poważnie zraniły moją lewą stronę ciała, ale najbardziej nogę. Nie traciłam chakry na leczenie się, gdyż w tym momencie nie było to niezbędne. Rany nie zagrażały życiu, ani nie przeszkadzały mi. Mogłam je zignorować przynajmniej teraz. Gęsty śnieg, który już zalegał obficie na ziemi schładzał powietrze na tyle, że nawet nie czułam palącego uczucia w mięśniach i płucach, które powoli odmawiały posłuszeństwa. Biały puch tylko w niektórych miejscach nosił ślady krwi. Krwi, którą straciłam przy wyciąganiu lodowych senbonów, gdyż teraz każda z niewielkich ran zakończona była maluteńkim ostrzem, które to tamowało krwotok. Moja umiejętność ratowała mi życie już przy niejednym krwawieniu. W końcu blizn miałam sporo i to one sprawiały, że ludzie patrzyli na mnie w ten, a nie inny sposób. Nie zakrywałam ich, bo nie wstydziłam się za nie. To nie ja powinnam się wstydzić za te blizny.

Weszłam w zasięg swoich szkarłatnych “szponów” i od razu cięłam lewym na wysokości gardła. Mężczyzna nie był zaskoczony szybkością mojej broni. Szybko wystawił swój lodowy miecz, aby zablokować mój atak, jednak zdziwiło go coś innego - blok się nie powiódł. Moje ostrze zaczęło przechodzić przez ostry sopel lodu, jakby ten nie stanowił dla niego większej przeszkody. Użytkownik Hyoutonu był jednak na tyle szybki oraz spostrzegawczy, że zdążył odchylić się do tyłu. Moje ostrze dosłownie zadrapało go w krtań i była to pierwsza “rana” jaką mu zadałam. Śmieszne, drobne zadrapanie, jakby niesforny kot skorzystał ze swych pazurów. Różnica poziomów między nami była drastyczna. Kawałek jego mroźnego oręża upadł na ziemię, ale broń szybko zregenerowała się z powrotem. Jego twarz wyrażała teraz drobne zaskoczenie, lecz nie miałam ani ja, ani on czasu na dalsze emocje i wyrażanie ich mimiką. Kolejne cięcie wykonałam natychmiast po pierwszym. Było ukośne - od dołu do góry, prawym przedramieniem. Szybko zrozumiał, że nie może krzyżować ostrzy ze mną, zatem uderzył niczym pałką w bok mojego “szpona”. Krucha, szkarłatna broń pękła, rozsypując się na drobne kawałeczki. Zauważyłam jedynie błysk w jego oku, gdy zaraz po tym pchnął prosto w moją krtań swoim lodowym mieczem, jednocześnie doskakując. Zasłoniłam się przedramieniem, a jego oręż został rozpłatany na pół - sam naciskał na moją Gałąź Grzechu, jednak odpowiednio szybko zareagował, zanim ostrze dotarło do dłoni. Puścił, prawdopodobnie, ulubioną zabawkę, czyli lodowy sopel i chwycił mnie za nadgarstek ręki, która posiadała nienaruszony “pazur”. W tym momencie ten skruszony zmienił swoją formę na znacznie krótszą, którą chciałam rozpruć mu brzuch. Były to ataki desperackie, z niewielką szansą na powodzenie, ale lepszych nie miałam. Powinnam była się wycofać, a jednak wciąż walczyłam. Ta misja mnie przerastała. Nie byłam na nią gotowa. Myśl, że to nie ja zaznam przyjemności zabijania była czymś nowym, świeżym, ale nieprzyjemnym. Aczkolwiek może ekscytującym. Ostrze prawie go dosięgnęło, ale tę rękę również chwycił za nadgarstek. Jego uścisk był znacznie silniejszy, niż mój. Fizycznie mnie znacznie przewyższał, jednak teraz, zdawało się, zapomniał o moim żywiole chakry.
- Ile jeszcze jesteś w stanie mi zaprezentować? Czego jeszcze nauczono Cię w Konosze? - odezwał się, zdradzając, że jego nieuwaga spowodowana była lekceważeniem mnie. Mój wzrok znów przysłoniła ciemna mgła, a chakra, którą miałam zamiar uwolnić do techniki Raitonu gwałtownie nabrała siły. Poczułam, jak moje ciało wypełnia siła, ale jednocześnie odsuwa mnie od świadomości. Z moich palców zaczęły wychodzić wyładowania, mężczyzna odskoczył do tyłu, puszczając mnie tym samym, lecz fala wyładowań zdążyła go dosięgnąć. Najpierw ledwo musnęła go, paraliżując lekko ciało, by wtedy objąć je mocniej. Byłam tym zaskoczona tak samo, jak on. Uśmiechnęłam się szeroko, a następnie ciężko westchnęłam zadowolona z trafienia. Uśmiechnęłam? Ja? Co się działo? Nagle spoważniałam. Przecież nie uśmiecham się. Właściwie czym była ta siła, którą czułam? Nim zdążyłam się zastanowić, to moje ciało nagle się poruszyło. Jednak nie było to spowodowane czyimś działaniem, a moim własnym. Rozłożyłam ramiona szeroko na boki, a ostrza z krwi wydłużyły się do prawie czterech metrów. Nabrały także na grubości. To nierozsądne, dlaczego tak zrobiłam? Zużycie takiej ilości krwi było ryzykowne, mogłam zasłabnąć szczególnie przy zmęczeniu i ukrytym bólu. A jednak to zrobiłam i dopiero teraz dostrzegłam, że moje obejmują szlaczkowate wzory. Uderzenie, które poczułam było wewnątrz mnie. To była chakra, ale nie moja. Mgła zgęstniała, zupełnie straciłam racjonalne myślenie i pozostałam jedynie obserwatorem, nie do końca zdolnym nawet do komentowania i rozumowania wszystkiego we własny sposób. Przykucnęłam, a mężczyzna przez ten czas wytworzył w prawej ręce kolejny miecz i również kucnął, by dotknąć ziemi. Jego ciało do końca nie było jeszcze władne po Raiton: Jibashi, ale był wytrzymały. Pewność siebie nieco znikła z jego twarzy, ale zawitała na mojej ponownie w formie uśmiechu, obrzydliwie szerokiego, takiego, jakiego nienawidziłabym widzieć u siebie. Nagle coś zaczęło wyrastać wokół mnie, jakby filary stworzone z lodu. Wystrzeliłam się do przodu, wprost na przeciwnika, który stał może dziesięć metrów ode mnie. Odbiłam się jeszcze od wyrastającego z ziemi lodu, by obydwoma szponami ciąć do środka - by ściąć głowę użytkownika Hyoutonu. Moja szybkość praktycznie się podwoiła, ale to nie to było największą siłą w tym momencie. Mój styl walki stał się inny. Przecież wystarczy, że wystawiłby lodowy miecz przed siebie, a nadziałabym się na niego. W końcu wciąż był szybszy. A jednak ja z uśmiechem dokonałam tego, właściwie, samobójczego ataku. Przeciwnik ponownie był widocznie zaskoczony. Złapałam go w niewygodnej pozycji do uniku - kucnięciu. Moje szerokie szpony uniemożliwiały ucieczkę w bok, a do tyłu była niemożliwa z tej pozycji. Rzucił się do przodu, twarzą w śnieg. Moje krwawe ostrza z sykiem przecięły powietrze, zaś ja wylądowałam na jednej nodze i niczym w tańcu wykonałam piruet - dziwny, groteskowy, ale zabójczy. Moja szkarłatna broń śmignęła dookoła, trafiając podnoszącego się mężczyznę w plecy. Rana nie była głęboka, ale z pewnością bolesna. Upadł na kolano, ale szybko podniósł się i odskoczył do przodu, odwracając się w powietrzu i stając plecami do lodowych filarów, które miały mnie zamknąć. Miałam go w potrzasku, jednak nie kontynuowałam ofensywy.
- I jak Ci się to podoba? Prezent od Konohy. Fajny, nie? Zajebisty. A wiesz co jest najlepsze? Że go nienawidzę. - i chociaż wypowiadałam te słowa, to nie były one moje. A przynajmniej chciałam tak myśleć. Roześmiałam się, rozbawiona własnym absurdem. Coś mieszało mi w głowie. Sprawiało, że moje i... nie moje myśli mieszały się, tworzyły niespójną, dziwną całość. Zawiązałam pieczęcie, a mężczyzna przyglądał mi się uważnie. Wciąż trzymał w ręce miecz. Z mojej dłoni zaś wydostawały się wyładowania, które nabrały na sile i uformowały psa lub wilka - jak kto woli. Ten jednak nie ruszył do ataku. - Siad. - odezwałam się wskazując na niego palcem, a ten usiadł wedle mojej woli. W końcu był moim tworem.
- Ha, hahaha! No tak, oszalałaś! Zupełnie Cię pojebało gówniaro. Źle się będę czuł zabijając Cię, ale ukrócę Twój smutny żywot. - powiedział, wbijając lodowy sopel w ziemię. Zaczął wiązać pieczęci, a ja założyłam dłonie na biodra i obserwowałam widocznie zaciekawiona tym, co się za chwilę wydarzy. Czekałam na swoją śmierć. Ze śniegu przed nim zaczął formować się jakby wąż, a jednak szybko przybrał formę dużego, białego tygrysa, który pomknął na mnie.
- Mój wilk jest fajnie-. - nie zdążyłam dokończyć wypowiedzi. Śnieżny twór uderzył z całej siły w moją klatkę piersiową, usłyszałam trzask, a później zostałam odrzucona daleko do tyłu. Czułam jak zahaczam o ziemię swoimi krwawymi szponami, jednak nic nie widziałam. Śnieg zalepił moje oczy. Po takim uderzeniu nawet nie myślałabym się podnosić, ale jednak natychmiast usiadłam, przecierając oczy przedramieniem. Coś chciałam powiedzieć, ale jedynie zakasłałam, wypluwając krew przed siebie. Mój zwierzak z błyskawic wciąż siedział na swoim miejscu i nadal miałam z nim połączenie za pomocą wydłużonego wyładowania. Normalnie dawno rozkojarzyłabym się na tyle, że technika zostałaby przerwana, ale nie teraz.
- Jebnięta jesteś. To te znaczki? To świadomość śmierci? Zawsze taka byłaś, ale ukrywałaś? - chociaż byłam silniejsza niż kiedykolwiek, to wciąż użytkownik Hyoutonu miał przewagę. Zbliżał się powoli do mnie z lodowym mieczem, który wyciągnął z ziemi. Dobrze znał siłę swojego śnieżnego tygrysa, więc spodziewał się, że już sobie nie powalczę zbyt długo. Szedł tak, jakby chciał mnie dobić. Patrzyłam na niego z miną wyrażającą zdezorientowanie. Jednak powoli na twarz wypływał mi uśmiech. Tym większy, im bliżej się znajdywał mnie.
- Do nogi! - odezwałam się wesoło, gdy mężczyzna był może ze cztery metry ode mnie. Nieco zwolnił, patrząc na mnie jak na idiotkę, ale już podnosił broń, by zadać ostatnie cięcie. I wtedy w jego plecy uderzył wilk z błyskawic. Potężna dawka wyładowań przeszła przez ciało użytkownika Hyoutonu rzucając nim na boki, aż w końcu odrzucając lekko do tyłu, zupełnie sparaliżowanego, chociaż nie leżącego, a na wpół siedzącego.
- Hahaha, żebyś widział swoją minę. Mówiłam, że mój wilk jest fajniejszy, to nie słuchałeś! - i zaczęłam zachodzić się ze śmiechu, aż ciężko było mi złapać oddech, a tym bardziej, gdy śmiech zmienił się w kaszel, podczas którego coraz więcej krwi wydostawało się na zewnątrz. W końcu to ja postanowiłam wykończyć swojego przeciwnika, więc z trudem wstałam, chwiejąc się na nogach. Wzrok mi się rozmazywał już nie tylko przez czarną mgłę, którą widziałam, ale przez wyczerpanie i rany. Nieco inne problemy z poruszaniem się miał mój oponent. Jego całe ciało drżało, jakby wciąż było rażone Raitonem, a jednak walczył z tym, wymuszając na sobie zmianę pozycji na czworaka i dopiero z niej niezgrabną próbę wstania na równe nogi. Jego lodowy miecz leżał gdzieś na ziemi, więc nie próbował go nawet podnieść. Sięgnął do kieszeni, wyciągając z niej mały zwój, rozwinął go, gdy zbliżałam się do niego nieśpiesznie. Prosta, najzwyklejsza katana pojawiła się w jego dłoni. Machnęłam prawym przedramieniem, próbując trafić go jakkolwiek, ale chociaż jego ruchy były niezgrabne, niepewne, to wciąż dawał radę reagować na czas. Ja też znacznie zwolniłam. Celował w bok moich szponów swoimi cięciami. I chociaż tym razem nie był w stanie ich skruszyć, to dawał radę przekierować mój atak. Atak, a nawet kilka ataków, gdyż po pierwszym nastąpiło jeszcze sześć - trzy prawym ostrzem, trzy lewym. Podczas nich wciąż się do niego zbliżałam, aż byłam na tyle blisko, że musiał zareagować. Wychylił się do przodu z pchnięciem skierowanym w moją krtań. Ja zamiast zrobić unik, to wystawiłam dłoń, właściwie samej nabijając ją na ostrze jego oręża. Zimna stal przeszyła mi rękę, jednak druga wymierzyła mu cios w twarz. Prawy sierpowy zachwiał nim, ale zaraz po nim był kolejny prawy sierpowy, który nie miałby szans na trafienie, gdyby nie ta dziwaczna walka. Zamroczyło go, rozluźnił chwyt na katanie, którą chwyciłam mocniej przebitą dłonią i szarpnęłam, rozcinając sobie rękę bardziej, ale też zabierając mu broń, która upadła na bok. Dziura w dłoni zaczęła mocno krwawić, ale szybko utworzyłam dwa ostrza z jednej i drugiej strony otworu, by powstrzymać wykrwawianie się. Użytkownik Hyoutonu lekko odsunął się, a wtedy trzeci prawy sierpowy śmignął przed jego twarzą, a to oznaczało, że zaraz za pięścią było szkarłatne ostrze. Mężczyzna w ostatnim momencie schylił się. Gdyby miał długie włosy, to pewnie by je teraz stracił. Z kucnięcia wybił się do przodu i uderzył prawym prostym w mój brzuch. Uderzenie sprawiło, że wyplułam kolejną porcję krwi i odsunęłam się, rozstawiając szeroko nogi, aby nie upaść. Mgła robiła się jeszcze gęstsza, nie tyle zasłaniała widok, co wypełniała więcej przestrzeni, nabierała na rozmiarach i masie, że czułam się coraz mniej i mniej sobą, coraz mniej właścicielką tego ciała. Płonące uczucie wydostało się z mojej klatki piersiowej, zaczęło się rozchodzić dalej, obejmować całe ciało. Źródłem była Przeklęta Pieczęć. Zaraz po tym uczuciu nastąpił zastrzyk chakry i, przede wszystkim, sił. Moje ciało zaczęło się zmieniać. Czułam to zanim zauważyłam. Moja skóra nabrała odcienia szarości, zaś włosy zmieniły się na barwę bliźniaczą krwi. Moje oczy też się zmieniły. Teraz nie tylko źrenica, która stała się pionowa, była czarna, ale także otoczenie szkarłatnej tęczówki. Zęby nagle zaostrzyły się, przypominały zwierzęce kły stworzone do rozszarpywania ofiar i ich truchła. Najdziwniejsze dla mnie były jednak rogi - para rogów wychodzących z boku czaszki i wygiętych do przodu. Stałam tak, z szeroko rozstawionymi nogami, z pochylonym ciałem i spuszczoną głową. Z twarzą ukrytą we włosach.
- Czym Ty jesteś... - warknął mężczyzna. Chwilę milczałam, ale moje ciało zaczęło się trząść. Nie z bólu, wyczerpania, siły czy zimna, a chichotu. Cicho śmiałam się, aż w końcu stanęłam normalnie, prosto, chociaż z głową przechyloną na bok. Patrzyłam na niego oczyma nienaturalnie szeroko otwartymi. Na twarzy miałam obłęd.
- Jestem... - zaczęłam, jakbym sama nie znała odpowiedzi na to pytanie. Chwyciłam dłonią swój róg, jakby chcąc go złamać lub sprawdzić jego prawdziwość. - ...może demonem, a może tylko sobą. A może mnie tu nie ma?! Może Ciebie też tu nie ma! Nie, nie, jesteś, w końcu pytałeś czym jestem... no to musisz zniknąć! O tak, zniknąć i to szybko! Szybko, zanim się wyda, że narozrabiałam! - mój głos był przepełniony tak wieloma emocjami, że ciężko mi było samej stwierdzić czy byłam wesoła, czy zagubiona, czy przestraszona. Byłam szalona w tym momencie. Nie rozumiałam samej siebie.
- Jebana gówniaro. Zamorduję Cię! Posiekam na kawałki! - chociaż brzmiał na zdenerwowanego, to widziałam w nim strach. Bał się mnie, bo wiedział, że postradałam zmysły i że nabrałam siły. To sprawiało, że byłam śmiertelnie niebezpieczna nawet jeżeli wciąż byłabym od niego słabsza.
- Siekać, siekać, siekać. Mieszać, mieszać, mieszać. - moje słowa traciły jakikolwiek sens. Były jakimiś urywkami myśli, które już nawet nie wiedziałam czy należały do mnie, czy do tego obłędu, który mną zawładnął. Podczas powtarzania słów machałam głową na boki jak prawdziwie niespełna rozumu osoba. Za to mój przeciwnik podniósł swoją katanę i odskoczył do tyłu, wbijając ją obok nogi. Ponownie zaczął wiązać pieczęci, chociaż zgadywałam, że kończy mu się już chakra. Od początku wydawał się typem, który nie polegał na technikach, a jedynie wspierał się nimi. Nad nim z mroźnego powietrza zaczęła formować się bryła lodu w formie deltoidu. Ten nagle pękł niczym lustro, ale nie rozpadł się. Ślady pęknięć były widoczne i dopiero po chwili z deltoidu powstało dziesiątki lodowych sopli, które unosiły się w powietrzu. Moje ostrza wydłużyły się jeszcze bardziej, drastycznie, do absurdalnych sześciu metrów. Teraz niewielki ruch wystarczył, aby koniec moich szponów poruszał się szeroko i znacznie szybciej, niż ja mogłabym. Ruszyło na mnie ponad piętnaście sopli, a to nie były wszystkie. Chociaż mogłam ich uniknąć, a przynajmniej unikać tak długo, aż nie zostałabym trafiona, to jednak stałam w miejscu gotowa, aż te znajdą się w moim zasięgu. Wtedy cięłam oboma szponami na X, by później ułożyć przedramiona równolegle do siebie i wrócić nimi do tyłu. Podwójne cięcie rozpłatało kilka sopli, a wsteczny powrót szkarłatnych ostrzy strącił kilka kolejnych. Ale to nie były wszystkie. Im bliżej mnie były, tym mniejszą szybkość miałam, więc prawą ręką szarpnęłam do góry - trzy sople rozsypały się po rozcięciu w pył. Lewa ręka cięła na ukos od dołu do góry, pozbywając się kolejnych trzech sopli. To nie były wszystkie. Jeden wbił mi się w brzuch - tuż pod wątrobą, ledwo ją mijając. Kolejny rozciął mi prawy bok na wysokości mostka. Trzeci miał zamiar wbić się w nogę, ale trafił w piszczel, przesuwając się po kości, rozrywając skórę i mięśnie, a następnie trafiając w ziemię. Czwarty tylko niebezpiecznie śmignął koło mojego ucha, muśnięty moim szponem, ale nie do końca trafiony. Zmieniłam jego trajektorię, chociaż było to bardziej szczęściem, fartem. Mój oponent lekko zachwiał się na nogach, ale wskazał dłonią na mnie, a kolejne sople ruszyły. Ostatnie dziesięć, może więcej. Moje szpony nagle zmieniły się w krew, nabrały luźnej formy, chociaż wciąż kontrolowanej chakrą. Cała krew, która wydostała się z mojego ciała została zebrana do lewego szpona. Nawet ta z prawego ostrza. Na szerokości mojego przedramienia utworzył się nie elegancki, szybki szpon, a tasak. Gruby, stworzony z krwi, szeroki. Zasłoniłam się nim, czując jak kolejny sopel rozpruwa mi nogę - tym razem udo. Ten atak użytkownika Hyoutonu był mniej celny, mniej skoncentrowany. Sople, które miały trafić mój tors lub głowę zderzyły się ze szkarłatnym orężem. Taka utwardzona chakrą krew w tak ogromnej ilości była na tyle twarda, że lodowy sopel wzmocniony chakrą nie miał odpowiedniej gęstości i szybkości, aby chociaż zarysować moją broń. Po zderzeniu pękały, jakby były zwyczajnym lodem, a nie Hyoutonem. Mój tasak z krwi miał niecały metr długości. Był cholernie ciężki do tego stopnia, że musiałam opuścić rękę. Gałęź Grzechu uderzyła o ziemię z hukiem wskazującym na zaskakujący ciężar jak na krew. Ogromną ilość krwi wzmocnioną chakrą. Gdybym była sobą, a nie pochłonięta tym obłędem, to brakłoby mi krwi w całym organizmie, by stworzyć tak brutalne ostrze. Ostrze tak absurdalne, że gdy ruszyłam do ataku na mężczyznę, to musiałam nim ciągnąć po ziemi, rozcinając ją, tworząc w niej szramę. Mój przeciwnik nie miał już sił, a z pewnością chakry. Nie spodziewał się, że ta walka będzie tak wyglądać. Ja też się nie spodziewałam. Nie spodziewałam się też, że go zabiję i to z taką łatwością, gdy już opadł z sił. Stał w miejscu, a ja z całej siły uniosłam tasak, gdy ten znajdował się pod jego nogami. Ciężkie ostrze zaczęło rozpłatać go na pół, jednak nie utrzymałam go, zsunęło się na bok, odcinając jego lewą nogę i prawą połowę torsu od reszty ciała. Truchło uderzyło o śnieg, natychmiast go barwiąc, a ja stanęłam na jego ciele i zaczęłam tańczyć, chociaż było to ciężkie z tym tasakiem, który był jak kotwica u lewej ręki. Zaczęłam coś nucić, śmiać się, a to wywołało znów kaszel. Poważniejszy niż poprzedni. Teraz krew dosłownie wylewała się ze mnie. Nie można było nazwać tego już wypluwaniem. Strumienie krwi wyrzucane były ze mnie skurczami od kaszlu. Wyglądało to jakbym wymiotowała nią, a nie kasłała. I wtedy zasłabłam. Mgła nagle znikła. Poczułam ogromny, niewyobrażalny ból, na który nie byłam gotowa. Nie mogłam nawet krzyknąć. Padłam na ziemię jakbym była ścięta, a cała krew z tasaka zmieniła się w formę płynną, rozlewając na wielką kałużę wokół mnie i truchła użytkownika Hyoutonu, z którego również niemało szkarłatnej posoki się wydostało. Byliśmy olbrzymim, czerwonym kleksem na białym puchu. Czy to był mój koniec?</align>[/html]

Ostatnio edytowany przez Chifuyu (22-02-2019 04:34:07)