- [Y] Nie zranię ich. Potrafię dobrze walczyć wręcz. - zimno wyrzuciłem z siebie i pobiegłem na wrogów.
Nie spodziewali się mojej obecności. Jednego zabiłem od razu, wbijając mu miecz w klatkę piersiową. Drugiego było ciężej zabić, ale po chwili także legł w kałuży krwi. Został jeden. Przerażony, ale dalej niebezpieczny. Użytkownik Hyouton został przy Sakashim.
- [Y] Mavene, ty się nim zajmij. Ja idę pomóc Sakashiemu.

Wróg nadal był skupiony na Sakashim, co dało mi przewagę. Zaskoczyłem go i z palców wystrzeliłem błyskawicami. Dziwna energia pozwalała mi dłużej utrzymywać to jutsu. Nie chciałem zwęglić jego ciała tak samo jak tych, którzy wpadli w naszą pułapkę. Odpuściłem, po czym przyzwałem Ninkame. Jak zawsze - oblał go wodą, a ja wypuściłem z rąk kolejną salwę piorunów. Wiedziałem, że nieprzyjaciel przez długi czas się nie podniesie, więc zająłem się Sakashim.
- [Y] Ej, nic Ci nie jest?
- [s] W kilku miejscach mnie trafiło, ale nie jest jakoś strasznie źle.
Pokazał miejsca w których oberwał igłami. Wyciągnąłem wszystkie, ale nie obeszło się bez syków i jęków naszego dowódcy. Na szczęście igły nie wbiły się głęboko, więc zwykłe opatrunki z podręcznej apteczki wystarczyły, żeby Sakashi mógł dalej walczyć.
- [Y] Wstawaj, idziemy do Mavene. - Energicznie powiedziałem podnosząc się z zimnego podłoża jaskini. - Ale co zrobimy z tym tutaj? Mam go dobić?
- [s] Zdecyduj sam - odparował Sakashi bez zainteresowania i ruszył w kierunku Mavene.
- [Y] Idź, zaraz do was dołączę.
Wiedziałem, że muszę zakończyć życie tak niebezpiecznego przeciwnika. Zastanawiałem się tylko - w jaki sposób? Przez głowę przeszło mi wiele pomysłów, ale nie chcąc marnować chakry dobiłem wroga mieczem. Zabrałem wszystko co miał, a w jego ekwipunku znalazłem dziewięć kunai, sześć shurikenów i trzy duże wybuchowe notki. Postanowiłem podzielić się z resztą drużyny. Wkładając przedmioty do plecaka ruszyłem za Sakashim.

Ostatni wróg ogłuszony padł na ziemię. W głowie miałem tysiące pomysłów, wszystkie dotyczyły jego śmierci. Byłem stłumiony nieodpartą żądzą krwi. Przeciwnik powoli się podnosił, a ja spokojnym krokiem wyruszyłem w jego stronę. Próbowałem to pokonać na wszystkie sposoby, ale ręka sama sięgnęła po Wakizashi. Byłem nieobecny w swoim ciele, obserwowałem co się dzieje. Dotarłem do przeciwnika, a Sakashi i Mavene nieświadomi tego co się dzieje stali i obserwowali moje pozbawione kontroli ciało. Jedno szybkie cięcie i głowa nieprzyjacielskiego shinobi obsunęła się, po czym spadła tuż obok reszty ciała. Mavene odwróciła się nie chcąc patrzyć na moje okrucieństwo. Nie widziałem reakcji Sakashiego. Doświadczyłem niezwykłego uczucia - przez chwilę byłem obserwatorem części swojego życia, części najważniejszej misji jaką wykonywałem. Zastanawiałem się nad tym co się stało kilka sekund temu, ale moje rozmyślania przerwał odgłos znikania klona. Czułem oddech wroga na karku. Sakashi i Mavene nie zdążyli zareagować, byłem zdany na siebie. Machnąłem Wakizashi w jego kierunku, bez problemu sparował przewidywalne uderzenie.
- [Y] Zostawcie go dla mnie. Nie wtrącajcie się w walkę.
- [s] Ale..
- [Y] Nie!
Powoli zacząłem tracić nad sobą kontrolę. Z całej siły chciałem to zatrzymać. Z własnej woli wyciągnąłem drugie Wakizashi i znów utraciłem kontrolę nad ciałem. Nie wiedziałem co może powodować to odseparowanie umysłu od ciała. Znów obserwowałem to co się dzieje. Opętany Yoshi najpierw zadawał bardzo precyzyjne ciosy, a potem z wielką siłą machał na oślep co chwilę lekko przecinając skórę wroga, po czym włączył Byakugan i znów spokojnymi i precyzyjnymi ciosami trafiał wroga w ważne organy. Nieprzyjaciel nie miał już siły na walkę, bez skutku starał się odparować grad ciosów. Nieopanowane ciało przebiło serce złoczyńcy, a on padł na ziemię i zesztywniał w momencie. Moi kompani nie do końca wierzyli w to co się właśnie stało. Schowałem miecz oblany krwią w pochwę i ruszyłem ku wyjściu z jaskini.

Powoli odwróciłem się i zimno odparowałem:
- Musimy odpocząć.
Wyszedłem z jaskini i rozglądnąłem się naokoło żeby znaleźć bezpieczne miejsce. Bez słowa wyruszyłem w stronę opuszczonego domu, którego mieszkańcy zostali zabici przez bandytów. Było tam skupisko chakry, ale nie znalazłem żadnych bandytów. Wszyscy bez słowa dotarliśmy do drzwi domu. Otworzyłem, a tam... dziewczyna. Dwunastoletnia dziewczyna, która leżała na ziemi, prawdopodobnie ogłuszona i nie mająca pojęcia o tym, że jej krewni zostali wycięci w pień. Obojętnie przeszedłem obok niej, ale coś mnie zatrzymało. Kolejne dziwne uczucie. Przed oczyma przeleciały mi wszystkie wspomnienia dotyczące śmierci moich rodziców. Tak samo jak jej rodzice padli ofiarą ataku bandytów, a ja zostałem zupełnie sam. Miałem tylko 4 lata, tyle jeszcze musieli mnie nauczyć. Było ciemno i zimno, a na zewnątrz słychać było krzyki wyżynanych ludzi. Każdy z nich miał rodzinę, może i dzieci. A Ci bandyci bez serca rozrywali ich na strzępy zupełnie bez powodu. Znalazł mnie jounin Konohy, dowódca grupy która miała nas uchronić przed atakiem. Spóźnili się na tyle, ze w małej wiosce zostałem tylko ja oraz ranny 5-letni Shuji. Kiedy dotarłem do Konohy byłem oszołomiony wielkością i pięknem miasta. A teraz wykonuję dla niego misję rangi S. A mógłbym teraz spokojnie żyć sobie z rodzicami w małej wiosce. Dwunastolatka wzbudzała we mnie współczucie. Jej prawdopodobnie już nikt nie znajdzie, a nawet jeśli to może już nie żyć. Miałem teraz jasno wyznaczony cel: Zemścić się na tych wszystkich, którzy wyrządzają krzywdę dzieciom. Wiedziałem gdzie mogliby się nami dobrze zaopiekować jednocześnie czyniąc z nas niewyobrażalnie silnych shinobi. Cofnąłem się, schyliłem i wziąłem ją na ręce, była lekka. Podszedłem z nia kilka kroków do sypialni, gdzie stało jego łóżko, pewnie jej rodziców. Położyłem ją, a ja schowałem cały swój ekwipunek do szafy.
- [s] Co z nią?
- [Y] Idzie z nami. A raczej ze mną.
- [s] Z tobą?
- [Y] Nie zrozumiesz tego, Sakashi.
- [s] Po tym co zobaczyłem obawiam się że nie będziesz dla niej najlepszym opiekunem.
- [Y] Zamknij się. Nie mamy już nic wspólnego Sakashi. Powiedz wszystkim że nie żyję kiedy już ukończysz tą misję.
- [s] Słucham?
- [Y] Odchodzę.
- [s] Nie możesz!
- [Y] Owszem, mogę. I właśnie to robię.
Sakashi wyszedł z sypialni. Nie do końca wierzył w to co właśnie się dzieje. Wyciągnąłem ekwipunek z szafy, po czym wziąłem nieprzytomną dziewczynę na plecy i wyszedłem tylnymi drzwiami. Nie wiedziałem czy przyjmą mnie w Oto, ale wiedziałem, że mogą dać mi wielką siłę. Obawiałem się tylko jednego - czy nie stanę się taki jak ci bandyci? Nie chciałem zabijać niewinnych ludzi, ale decyzja została już podjęta.

Wracając z misji zauważyłem ANBU przy bramie, zeskoczyłem z bramy i stanąłem przed ową postacią.
Patrzyłem prosto w Oczy Yoshi'emu.
- ANBU? Tutaj? Gratulacje odnalezienia. Czego chcesz?

( Zeby nie bylo spamu kolejne posty w Oto>Oto:Wejscie do wioski)

Gdy Sakashi z Yoshi'm gdzieś poszli, ja zajmowałam się rodzeństwem. Jakoś zbytnio wyspecjalizowana w pierwszej pomocy nie byłam, ale myślę, że im na pewno nie zaszkodziłam. Sakashi zostawił mi apteczkę, zabrałam się za przemywanie i opatrywanie im ran. Dziewczyna miała złamaną nogę, więc usztywniłam ją.
   Martwiłam się co z chłopakami. Czas leciał, a oni nie wracali. Miałam nadzieję, że się dogadali, że wyjaśnili sobie co tu zaszło. Sakashi jest mężczyzną, więc może uda się im lepiej dogadać. Niepokoił mnie też stan uratowanego chłopaka. Miał jedynie powierzchowne rany, a był nieprzytomny i nie wiem, czy to tylko moja wyobraźnia, ale wydawało mi się, że nieco ciężko oddycha.
   Po jakimś czasie wrócił Sakashi, wlokąc ze sobą kilku nieprzytomnych bandytów.
- Znalazłem sznur. - Powiedział, unosząc go lekko do góry i zaczął związywać pojmanych.
- Gdzie Yoshi...? - Zapytałam obserwując jego poczynania.
- Odszedł.
- Ale że jak?!
- No wziął dziewczynę i poszedł.
- Sakashi, gadaj ze mną normalnie...
   I opowiedział mi, co zdarzyło się w domku.
- I wziął ją? Żartujesz...
- A wyglądam? Wiem, spieprzyłem, ale nie wiedziałem, że tak się potoczą sprawy. Jak wróciłem do sypialni, ich już nie było. Biegłem przez chwilę ich śladem ale...
- Mówił coś jeszcze?
- Kazał powiedzieć w wiosce, że umarł.
- I masz zamiar to zrobić?
   Sakashi nie odpowiedział. Westchnęłam.
- No nic, zabierajmy się za robotę. Przydałoby się przenieść rodzeństwo jak najszybciej do szpitala.
- Ale nie zostawimy tu bandytów samych.
- Myślałam o tym. I tak nie damy rady ich wszystkich sami przetransportować, więc wysłałam Katsumi z listem, żeby wysłali nam kogoś do pomocy.
- Ok. To ja idę po resztę.
   Powiedziałam mu jeszcze po krótce gdzie może znaleźć tego, któremu pomógł Yosaki-san. Miałam tylko nadzieję, że lekarz już odszedł.
   Siedziałam i czekałam. Miałam trochę wyrzuty sumienia w stosunku do Sakashi'ego, że mu nie pomagałam, ale po jakimś czasie coś innego zaprzątło moje myśli. Uratowany chłopak dostał gorączki i coraz ciężej oddychał. Potrzebował pilnie lekarza. Z coraz większą niecierpliwością czekałam na powrót Sakashi'ego.
- No, to chyba wszyscy. - Powiedział w końcu i usiadł na ziemi.
- Sakashi... Tego chłopaka musimy chyba szybko wziąć do lekarza.
- No, chyba masz rację.
   Mój towarzysz podszedł i schylił się, żeby go podnieść. Widać było, że jest zmęczony.
- Ja z nim pójdę. - Zaoponowałam.
- Nie ma mowy, to kawał chłopa. Poza tym ty bardziej pasujesz do roli niańki, więc siedź tu grzecznie i pilnuj ich.
   Pomogłam mu oprzeć na nim chłopaka, a po chwili już ich nie było.